Lustro w drewnianej ramie zakończonej oślim łukiem, osadzone pomiędzy dwoma tralkowymi elementami podtrzymującymi je w pozycji pionowej. Prostopadłościenna część dolna z pojemną szufladką z niewielkim uchwytem wykonanym z kości.

Toaletka odznacza się dobrym rzemieślniczym wykonaniem, przejrzystą  formą  i skromną,  ale elegancką dekoracją skupioną głównie na tralkowych elementach i ramie lustra. Zwierciadło ruchome, daje możliwość ustawienia pod dowolnym kątem.

Styl zwany Biedermeierem rozpowszechnił się w Europie Środkowej około 1815 roku i trwał do połowy XIX w. Przejawiał się głównie w meblarstwie i wyposażeniu wnętrz. Stworzony w kręgach mieszczańskich pierwotnie miał wyrażać jego stosunek do świata. Na terenie Polski występowały dwa rodzaje tego stylu: styl miejski oraz tzw. Biedermeier szlachecki. Ten ostatni kierował się ku tradycji i miał unaoczniać ówczesne dążenia arystokracji. Stąd obecność wyposażenia wnętrz w stylu Biedermeier w wielu polskich dworach. Wnętrze biedermeierowskie miało zaspokajać potrzeby życia rodzinnego i dawać wrażenie dostatku, komfortu, porządku i przytulności.